یادداشتی به بهانه یک رویداد

دیروز ۴ خرداد ۱۴۰۲ شاهد یک رویداد مهم در دانشگاه علوم پزشکی دزفول بودیم. یکی از اولین های دانشگاه علوم پزشکی دزفول، اولین رویداد فناورانه ایده تا عمل. این برنامه در بسیاری از دانشگاه‌ها یک رویداد متداول محسوب می شود اما در دانشگاه ما اتفاقی هیجان انگیز و ویژه بود.

اتفاقی از جنس آغاز خودباوری برای جهش از یک نسل به نسل دیگر دانشگاه.

تیم‌های دارای ایده یکی بعدی از دیگری آمدند.

یکی با فکر یک شبیه ساز دستگاه آمد، با طرح یک عینک هوشمند برای کم بینایان، با دستگاه مانیتورینگ فشار درون جمجمه، سنجش غیرتهاجمی و پیوسته فشارخون به روش نوری، کشت جلبک، اپ سلامت، ایستگاه سلامت، طرح مهندسی معکوس ساخت یک دستگاه پزشکی و یک طرح خلاقانه از شان جراحی.

در حالیکه طرحها را مرور می کردم، پرنده خیال مرا به آذرماه ۱۳۶۵ برد. پدر آمد، پس از بمباران سنگین پایگاه چهارم شکاری دزفول و شهرهای دیگر. هنوز نمی دانم چگونه با دست زخمی خودش را به ما رسانده بود. دستی که نیاز به جراحی داشت. به دستانش نگاه کردم. با صدایی بغض آلود اما با همان غرور و اقتدار نظامیش گفت: قسمت شهادت نداشتیم. ما زخمی شدیم اما بمب ها روی ساختمان کناری فرود آمد و بچه ها... صدای کرکسهای صدام، گوش را خراش میداد. معلوم بود بدجوری از ببرهای پایگاه شکاری دزفول (F5) و عقابان تیزپرواز بوشهر (F4) زخم خورده اند که تلافی اش را ناجوانمردانه بر سر مردم مقاوم دزفول خالی می کنند. با صدای یکی از داوران به خودم آمدم. یادم آمد که آن دست جراحی شد، جنگ تمام شد و ما باید خیلی چیزها را خودمان بسازیم. ساده مثل شان جراحی اما از نوع خلاقانه اش‌.

در حالیکه نگاهی به نمره های برگه داوری ام داشتم با هر طرحی، محصولی را تصور می کردم که ایران ساخت شده است. کمی آن طرف تر در گوشه ای از سالن، یکی از تیم‌ها رویا را تجریه کرد و با یک سرمایه گذار قرارداد بست. پس می شود حتی پیش اولی ها.

رویداد تمام شد و شرکت کنندگان به روال مرسوم زندگی آمدند و رفتند. اما من هنوز بین نسل‌های دانشگاه در ذهنم کلنجار می رفتم. ما کجا هستیم، جایی بین نسل دو و سه ؟! اما زمان متوقف نمی شود و ما برای بقا و زندگی با مردم باید به نسل چهار هم بیندیشیم. یعنی تغییر محیط و حتی تحول کلی آن طبق نیازهای اقتصاد محور، یعنی تولید نیروی علمی و نیروی انسانی موثر برای جامعه.

و این مسئله نیاز به تغییر نگرش جدی ما در دانشگاه دارد. یک دانشگاه فناور نیازمند به روزرسانی فرهنگ سازمانی مدیران و کارشناسان و اعضای هیئت علمی اش دارد.

دیروز رویداد تمام شد و از مسیر اولین گذشت‌. روز امید بود، روزی از جنس چهارم خرداد، روز دزفول. به قول یکی از بزرگان: << آینده به آنچه امروز انجام می دهید بستگی دارد. >>

به قلم مهدی خلفه نیلساز - ۵ خرداد ۱۴۰۲